Kunstschaatsen is een van de weinige sporten die mij echt intens kan ontroeren. Het is de combinatie van dans, muziek, licht en mimiek dat ervoor zorgt dat ik volledig opga in een verhaal. Mits je het goed doet, uiteraard.is een van de weinige sporten die mij echt intens kan ontroeren. Het is de combinatie van dans, muziek, licht en mimiek die ervoor zorgt dat ik volledig opga in een verhaal. Mits je het goed doet, uiteraard.

Ik deel met jullie een filmpje waarbij alles gewoon klopt voor mij. De muziek. De schaatsers. De bewegingen. Het gehele plaatje. Het is de opbouw die mij ontroerd, me meesleurt in het verhaal, de emotie. Het ontroert me, hoewel ik er niet om hoef te huilen. Het raakt iets diep vanbinnen dat teruggaat naar mijn jeugd, hoewel ik niet helder krijg wat. Het is het gemak waarmee hij haar optilt, alsof ze een veertje is die hij opvangt in de wind. Het vertrouwen dat ze in hem heeft. Het vertrouwen dat hij in zichzelf heeft. Het is gewoon betoverend

Gisteravond heb ik mijn hele avond besteed aan het kijken van kunstschaatsen. Zo waren er meer filmpjes die me ontroerden, maar deze sprong eruit. Ik heb deze kür live gezien. Een andere kür was de basis voor een heel hoofdstuk in mijn boek Tijdrit. De top 3 in PyeongChang was waanzinnig goed, maar deze had passie, vuur, vertrouwen en liefde!