Een grote misvatting in dit huis is dat als mama huilt, ze verdrietig is en getroost moet worden. Dat is natuurlijk heel erg lief en fijn dat het geregistreerd wordt, maar soms hoef ik helemaal niet getroost te worden. Soms ben ik namelijk niet écht verdrietig, ook al lijkt het zo.
Voor het eerst ik mijn leven wilde ik dit verdriet (en deze opluchting) tot in het diepst van de kern voelen en doorléven. Het was prachtig in alle kleuren.
Soms is het gewoon heel erg lekker om de tranen de vrije loop te laten. Vaak ben ik helemaal niet verdrietig, maar raakt iets mij gewoon tot in de kern van mijn ziel.
Het kan een bepaald beeld zijn, of de tonen van de muziek bij een liedje. Het kan een stuk tekst zijn, kunst, een film of gewoon iets ondefinieerbaars. Het hoeft ook niet groots te zijn, vaak is het juist iets kleins.
Roller coaster
Afgelopen jaar was Roller coaster van Danny Vera, een nummer dat me keer op keer raakte. Ik hoefde alleen maar de eerste tonen te horen of ik schoot al vol. Het liedje is in 2019 uitgebracht en toen vond ik hem mooi, maar deed me weinig op emotioneel vlak. Tot ik begin dit jaar het liedje hoorde tijdens de eerste All You Need is Love uitzending van 2020. Danny Vera zong het liedje in een leeg Ziggo Dome en dat beeld trof mij keihard.
Het klopte niet! Het was leeg en hij stond daar helemaal alleen. Er was geen publiek, alleen hij en zijn gitaar. De leegte trof me keihard. Niet alleen het stadion was leeg, maar ook de straten en er zat niemand op de tribune bij Robert ten Brink. Het raakte me zo vreselijk diep dat het pijn deed. Het deed zo veel pijn dat ik het niet kan omschrijven.
Ik voelde het verdriet opborrelen van een plek die ik niet kan aanwijzen. Het was zo zwaar dat ik het idee had het niet te kunnen dragen.
En toch… toch was het een ander soort verdriet. Niet hetzelfde verdriet dat je voelt bij een uitvaart. Niet het soort verdriet dat je ervaart als je iemand verliest. Niet het soort verdriet dat je hebt als je niet krijgt waar je intens naar verlangt.
Het was een soort van collectief verdriet, met een zekere schoonheid.
En elke keer – in de maanden die volgden – als ik het nummer hoorde op de radio, televisie of via Spotify, raakte het me keer op keer. Steeds weer kwam dát gevoel omhoog. Het maakte niet uit waar ik was, of ik alleen was of met anderen, of ik thuis was of buiten. Het was steeds even intens.
Top 2000
Het verbaasde me niets dat Roller coaster op nummer 1 in de Top 2000 stond. Waarschijnlijk ben ik niet de enige voor wie dit nummer hét nummer van 2020 is. Er is massaal op gestemd en ik heb een week lang uitgekeken naar dat moment: het laatste nummer van 2020. Helemaal onderaan staat een YouTube filmpje van dit moment. De versie van All You Need is Love kon ik helaas niet vinden.
Ik wist dat ik het niet droog zou houden als ik de eerste tonen zou horen, iets voor twaalven. Mijn kinderen wisten dat ook en ik deed dan ook geen enkele moeite die emoties tegen te houden. Waarom zou ik?
Mijn kinderen mogen best zien dat ik geraakt kan worden door zoiets moois.
Diep geraakt
En raken deed het me – heel hard zelfs – want ik voelde een extra soort verdriet toen de tranen eenmaal kwamen. Ik huilde om de lege lucht en prevelde: ‘Kijk dan toch…’ Het klonk meer als een zucht en mijn lijf leek te exploderen, omdat er buiten niets explodeerde. Ik huilde om het uitzicht. Ik huilde omdat ik niet meer op die andere plek hoef te wonen. Ik huilde omdat mijn kinderen eigenlijk in een veilige(re) wijk wonen. Ik huilde om de ruimte die ik voelde.
Ik huilde omdat ik zo gruwelijk dankbaar ben dat ik eindelijk vooruit kan kijken.
Toen begon het alsnog te knallen een liep ik naar buiten, naar mijn favorite place: mijn bruggetje. Geluk overspoelde me, maar ook verdriet, omdat het leven in Arnhem niet was geworden wat het had kunnen zijn. Ik dankte het universum, De Bron, God, voor al het moois in mijn leven; voor mijn geluk. Mijn hart ontplofte bijna van dankbaarheid. Eindelijk kon ik alles achter me laten en letterlijk opnieuw beginnen.
Geliefd
Mijn man en kinderen kwamen steeds bij me staan. Probeerden me te troosten. Wilden me laten stoppen met huilen. Het ontroerde me dat ze zoveel van me houden dat ze mijn verdriet willen weghalen, maar voor het eerst ik mijn leven wilde ik dit verdriet (en deze opluchting) tot in het diepst van de kern voelen en doorléven. Het was prachtig in alle kleuren.
- GERAAKT DOOR DE WIND [GERAAKT #1]
- BIJ ALLEBEI KUN JE JEZELF ZIJN [GERAAKT #2]
- OUD-BALLERINA LUISTERT NAAR ‘ZWANENMEER’ – [GERAAKT #3]
- MIJN HART HUILT [GERAAKT #4]
- GOUDEN MEDAILLE PYEONGCHANG 2018 – GERAAKT #5
- CREEP – BRIAN JUSTIN CRUM [GERAAKT #6]
- GIRL: BELGISCHE SPEELFILM OVER TRANSGENDER BALLERINA [GERAAKT #7]
- OVER DE MUUR – WULF [GERAAKT #8]
